Część XVII

Część XVII

Chirurga obudziło burczenie w brzuchu. No tak, przecież od kilkunastu godzin kompletnie nic nie jadł. Zwlókł się z łóżka, w końcu co będzie robił w nocy, pomyślał. Wziął szybki prysznic, ubrał się w granatowe jeansy, niebieską, luźniejszą koszulę, a pod spód nałożył ciemnoniebieski t-shirt. Myjąc zęby dostrzegł jak bardzo się ostatnio zaniedbał. Wszystko przez to, że jedynie czym żył to praca. Podkrążone oczy, nowe zmarszczki i coraz więcej nieustająco, siwiejących włosów. To właśnie chyba był dla niego największy cios. Czuł, że się starzeje. Nie chciał dalej użalać się nad sobą, więc udał się do kuchni, gdzie zrobił sobie dużą porcję jajecznicy i kanapki. Po spożytym posiłku, włączył sobie mecz w telewizji i nalał szklaneczkę whiskey dla rozluźnienia. Taką miał perspektywę spędzenia tego wieczoru, jednak nie sądził, że coś, a raczej ktoś pokrzyżuje mu te plany.

Hana stojąc przed drzwiami poprawiła jeszcze włosy oraz przejechała usta błyszczykiem. Miała już rękę na dzwonku do drzwi, ale zawahała się na moment. Stwierdziła, że może tylko się wygłupi, a cały jej misterny plan jest beznadziejny. Skierowała swe kroki ku wyjściu, jednak miała cały czas to jedno, ważne zdanie „Masz zbyt wiele do stracenia” i zawróciła natychmiast naciskając przycisk.

Z kibicowskich emocji wyrwał go dźwięk dzwonka. Poszedł otworzyć drzwi,  a przed jego oczyma ukazała się piękna kobieta z bukietem kwiatów i winem w ręce:
- Hana? – zdziwił się na jej widok – Co tutaj robisz o tej porze?
- Przepraszam, rzeczywiście już trochę późno, ale dopiero skończyłam dyżur.
Gawryło popatrzył na to co trzyma w rękach ze zdziwieniem.
- Jutro mamy rocznicę ślubu i dlatego przyszłam porozmawiać. Mogę?
- Jasne. Wejdź proszę. – zamknął za nią drzwi.
- Zazwyczaj to facet, gdy coś przeskrobie przynosi kwiaty i wino, ale teraz role się zamieniły. Proszę. – wręczyła prezenty mężowi.
- Ok. Chodź, usiądź. Napijesz się czegoś ciepłego, może jesteś głodna?
- Nie, nie dzięki.
Piotr zdziwiło zachowanie żony. Fakt, że dostał od niej kwiaty nieco go rozśmieszył.
- Mężczyzna przynosi kwiaty, a kobieta szykuje wykwintną kolacje. Ja niestety nic nie przygotowałem. – zaśmiał się wkładając kwiaty do wazonu. Rozśmieszyło też to Hanę, która usadowiła się na kanapie. Gawryło przyniósł kieliszki do wina, otworzył i nalał. Usiadł obok kobiety wyczekując co ma mu do powiedzenia. Ona jednak wzięła kilak łyków alkoholu.
- To o czym chciałaś rozmawiać?
- O nas Piotr. – popatrzyła mu prosto w oczy, zauważając u niego niemałe zmieszanie.
-Piotrr, ja już dłużej tak nie mogę. Chcę wiedzieć, co chcesz zadecydować. Minęło już trochę czasu od mojego powrotu, a ja nadal nie wiem na czym stoję. Postanowiłam sobie, że nie będę cię naciskać, ale ja już tak dłużej nie mogę, Piotr. – złapała go delikatnie za rękaw i z ogromnym przejęciem kontynuowała – Chce żebyś wrócił do domu, do mnie.
Mina mężczyzny wyrażała zakłopotanie. Sam nie wiedział co chce powiedzieć. Wziął kilka łyków wina.
- Ja zdaję sobie sprawę, że moim wyjazdem wyrządziłam ci ogromną przykrość. Rozumiem, że straciłeś zaufanie do mnie, ale na boga czy mój głupi błąd ma przekreślić całe nasze małżeństwo?! – Hana się trochę uniosła, zaczęła nie panować nad emocjami.
- Dobrze wiesz, że to wcale nie chodzi o twój pieprzony wyjazd! – teraz i Piotra zaczęło nosić.
- To o co? No powiedz, powiedz mi!
- Naprawdę nie widzisz, że od kilku miesięcy nas już nie ma Hana? – podszedł do okna, opierając się o parapet. To co mówił było dla niego ciężkie.
- Dlaczego tak mówisz?
- Od dawna przestałem się dla ciebie liczyć. Odpychałaś mnie na każdym kroku i choć starałem się to wszystko zrozumieć, tłumaczyłem sobie, że sobie nie radzisz z tym, że nie możemy mieć dzieci, z utratą Martynki. Winisz mnie za to wszystko, prawda?
- Nie! Co ty mówisz. Po prostu nie umiem sobie poradzić z tym, że nigdy nie będę matką. Czy to tak trudno zrozumieć?!
- Myślałem, że małżeństwo jest od tego, by się wspierać.
- Może po prostu ja tak nie umiem. Ty masz już Tosie. Ja nie. Czułam, że ci nie zależy. Nie wspierałeś mnie na tyle ile potrzebowałam jak była z nami Martynka.
- Bo nawet nie chciałaś ze mną rozmawiać! I nie mów mi, że mi nie zależy na dziecku, bo zależy mi cholernie. Tak samo jak i tobie!
Atmosfera między nimi była bardzo napięta, nie spodziewali się, że tak ich poniesie. Krzyczeli na siebie, gestykulowali, ich głosy przesiąknięte były żalem, ale i uczuciem. Ciszę spokojniejszym już głosem przerwała Goldberg:
- Pogubiłam się w tym. Dlatego też wyjechałam. Ale w Izraelu doszło do mnie, że skoro nie mogę być matką. Nie mogę dać ci dziecka. Nie czuję się pełnowartościową kobietą.
- Co ty wygadujesz. – Piotr objął jej twarz dłońmi. – Jesteś wspaniałą kobietą. – otarł palcem spływającą, samotną łzę kobiety. – Nigdy nie możesz tak myśleć.
- Piotr, kocham cię. Zapomnijmy o tym wszystkim, zacznijmy od nowa. – z nadzieją w głosie wypowiedziała te słowa. Ich twarze były coraz bliżej, myślała, że zaraz się pocałują  i znowu będą razem.
- Nie umiem o tym zapomnieć. – odsunął się – Nie jestem w stanie ci zaufać, przepraszam.
- Chcesz rozwodu tak?! – podniesiony głosem ze łzami krzyknęła Hana.
Piotr nic nie odpowiedział, odkręcił tylko głowę w inną stronę. Czuł jak w gardle rośnie mu jakaś okropna, bolesna gula.
- No powiedz mi! Powiedz mi, że mnie nie kochasz! – szarpała go za koszulę, chciała by popatrzył jej w twarz. Jednak on nie uległ. -  To koniec, tak?  

Nie czekając dłużej na odpowiedź, zabrała torebkę i wyszła trzaskając drzwiami. Gdy znalazła się na klatce rozpłakała się na dobre. 


komentujcie, bo to niesamowicie motywuje mnie do pisania !
i dzięki za tyle miłych słów i wyświetleń :)))
L.