Część X

Część X


Gawryło otworzył leniwie oko. Przekręcił się na drugi bok. Do jego uszu dolatywał dźwięk rozbijających się kropli deszczu o parapet. Spojrzał na zegarek. Było już po 18. Stwierdził, że śpi dalej, lecz po chwili oprzytomniał i przypomniał sobie, że przecież miał odwiedzić Hanę. Okropnie nie chciało mu się zwlec z łóżka, ale zdawał sobie sprawę, iż od tej rozmowy nie ucieknie. Dodatkowo był ciekawy co ma do powiedzenia mu żona. Z tą myślą, wstał, przeciągnął się i wskoczył pod prysznic. Po szybkim odświeżeniu, ubrał ciemnofioletowy sweter z szarymi naszywkami na łokcie i lekkim wycięciem pod szyją, pod to biały t-shirt i niebieskie jeansy. Postanowił w końcu się trochę ogolić. Oczywiście nie pozbył się całego zarostu, bo po prostu go lubił. Delikatnie tylko skrócił włoski brody, psiknął się perfumami o delikatnym i harmonijnym zapachu świeżego jaśminu z lekką nutą pieprzu. Umył zęby i ułożył swoje kruczoczarne, z lekką domieszką siwego już koloru, włosy. Napił się herbaty i zjadł kilka kanapek. Fizycznie był już gotowy do wyjścia, psychicznie było inaczej. Jednak nie chciał analizować całej tej sytuacji po raz setny, postanowił, że idzie na żywioł. Wysłucha co żona ma mu do powiedzenia i zobaczy jak dalej potoczy się akcja.

Goldberg siedziała na kanapie i czytała książkę słuchając swojej ulubionej płyty francuskiej wokalistki. Nie mogła doczekać się kiedy Piotr przyjdzie i czy w ogóle. Zastanawiała się czy przyrządzić jakaś romantyczną kolację, seksownie się ubrać czy coś w tym stylu. Jednakże stwierdziła, że to nie ma sensu. Nie chce w jakiś sposób go.. uwieść. Pragnęła go jak najbardziej, ale wiedziała, że tak do niczego nie dojdą i prędzej czy później ktoś będzie tego żałował. W dodatku nie wiedziała czy Piotr w ogóle miałby ochotę chociażby ją przytulic. Czekała na niego, bo chciała z nim tylko szczerze porozmawiać. Wytłumaczyć swoje całe zachowanie. Zaczytana w fascynującą powieść usłyszała krótki sygnał dzwonka. Energicznie podbiegła do drzwi, poprawiła jeszcze swoje długie, blond, rozpuszczone włosy i otworzyła drzwi. Jej oczom ukazał się jej mąż. Stał bokiem, ale gdy odwrócił się w jej stronę jej widok totalnie zbił go z nóg. Niby wyglądała zwyczajnie. Jeansowa koszula sięgająca do ud i krótkie jeansowe szorty, które w niewielkim stopniu zasłaniały jej piękne, opalone nogi. Do tego zniewalający uśmiech i błysk w oku, który tak go kręcił. W końcu poczuł, że jest w domu, ale wiedział, że nie będzie tak kolorowo, potrząsnął lekko głową i zaczął z delikatnym uśmiechem: - Cześć.
- Hej. Wejdź, proszę. – Hana gestem ręki zaprosiła go do środka, a sama zamknęła drzwi. – Czego się napijesz?
- Może herbaty.
Piotr odwiesił płaszcz na wieszaku i usiadł na kanapie. Rozglądnął się po pomieszczeniu, ale nie dostrzegł niczego co mogło by zwrócić jego uwagę. Kobieta podała napoje i usiadła wygodnie obok męża, podciągając jedną nogę. Przez chwilę szukała odpowiednich słów, Piotr wziął łyk gorącego napoju i znacząco spoglądał na blondynkę.

- Nie wiem od czego zacząć.. – Hana wlepiła w swój wzrok w podłogę. Delikatnie skierowała swój wzrok na męża. – Baardzo cię przepraszam. Powinnam powiedzieć ci to od razu jak tylko przyjechałam. Zdaję sobie sprawę jak bardzo cię skrzywdziłam, ale musiałam tak postąpić, nie mogłam inaczej.
- No tak… zawsze lepiej uciec, od problemów. – ironicznie stwierdził Piotr. - To nie tak.
- A jak? Jak Hana?! – nieco podniósł głos. – Wyjechałaś nagle. Bez żadnej informacji, nie odbierałaś moich telefonów, nie dawałaś znaków życia, nie miałem pojęcia gdzie jest moja własna żona. Wiesz jak się martwiłem?! – mężczyzna wstał z kanapy, nie krył podenerwowania.
- Wysłałam ci wiadomość.
- Wiadomość!? Dwu zdaniowego smsa. Po kilku dniach. Super. Dzięki. To wszystko tłumaczy.
- Ok. Masz rację. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Po prostu ta cała sytuacja z Martynką, z tym, że nie mogę mieć dzieci, z pracą. Przerosło mnie to Piotr. Czułam, że mnie nie rozumiesz, że nie daję sobie sama rady ze sobą. Musiałam wyjechać, odpocząć, nabrać dystansu do tego wszystkiego. Rozumiesz? – Twarz Hany posmutniała, a głos był blisko płaczu. Piotrowi zrobiło się głupio przysiadł się na kanapę do żony.
- Tylko czemu mi o tym nie powiedziałaś? Przecież bym cię nie zatrzymywał na siłę.
- Nie wiem.. Zachowałam się jak egoistka, ale decyzję o wyjeździe podjęłam nagle i… bałam się twojej reakcji.
Przez chwilę oboje nic nie mówili. Słyszeli tylko swoje oddechy.
- Doskonale rozumiem, że boli cię to, że nie możesz zajść w ciąże. Być może masz do mnie żal. Ale myślałem, że jesteśmy małżeństwem po to, by się wspierać. A od dłuższego czasu oddalamy się od siebie Hana.
- Co masz na myśli?
- Odkąd pojawiła się Paula czułem jak przestałem cię obchodzić. Unikałaś mnie, brałaś dyżury tak by spędzać jak najmniej czasu w domu, ze mną. Myślisz, że tego nie zauważyłem?
- To nie prawda. Jesteś dla mnie bardzo ważny.
- Gdybym był to nie odsuwałabyś mnie od siebie.
- Kocham cię Piotr. – kobieta przysunęła się bliżej mężczyzny a rękoma objęła jego twarz. Delikatnie głaskała jedną dłonią jego policzek. W oczach miała łzy, a jej głos był szczery i przepełniony troską.
Chirurg nie był obojętny słowom żony. Jego twarz też wyraziła ekspresywne emocje.
Nagle Hana nie wytrzymała i zbliżyła delikatnie swoje usta do jego. Objęła wargami jego górną wargę, subtelnie muskając skórę ukochanego. Dopiero po chwili Piotr odwzajemnił czułość. Mocniej przywarli do siebie. Czuli jak bardzo siebie pragną. Jak ich uczucie nie wygasło. Kobieta mierzwiła dłońmi jego włosy delikatnie przywierając do jego ciała, on jeździł ręką po jej plecach, a drugą wsunął pod jej koszulę. Poczuł dreszcz jaki przeszedł po jego kobiecie. Ale gdy Hana weszła na jego kolana, nagle poczuł dziwną blokadę. Lekko odsunął żonę, zaprzestając także pocałunków. Ta popatrzyła na niego pytająco.
- Nie mogę Hana. Nie chce. – poprawił swoje ubranie. – Nie po tym co się wydarzyło.Już miał odchodzić. Wziął swój płaszcz i  łapał za klamkę kiedy to blondynka do niego podeszła i przytrzymała za rękę. -Daj mi szansę to naprawić. W Izraelu uświadomiłam sobie jak bardzo cię kocham i nie chcę cię stracić. Pogodziłam się już z tym, że nie będę matką, ale nie poradzę sobie gdy się rozstaniemy.
Gawryłę zszokowało to wyznanie. Chyba nigdy nie usłyszał od tej kobiety takich słów. Czuł, że są one zupełnie szczere i zdawał sobie sprawę ile ją to wszystko kosztuje. Nie chciał sprawiać jej bólu, ani tym bardziej w jakiś sposób odgrywać się na niej. Ale odczuwał swego rodzaju zawód i nie potrafił jej jeszcze tego wybaczyć.
- Nie umiem ci zaufać Hana. Przepraszam.
- Daj mi szansę.
- Potrzebuję czasu…
- Będę czekać. – przytuliła się do męża – Kocham cię.
- Śpij dobrze.
Gawryło wyszedł z mieszkania, a Hana stała w miejscu przez dłuższy czas analizując całą ich rozmowę. Podeszła do barku nalała sobie whisky i wypiła jednym tchem. Potem drugą i trzecią szklankę. Gdy poczuła, że ma dość, zgasiła wszystkie światła i rzuciła na łóżko wtulając się w koszulę Piotra, którą zostawił. Wpatrywała się w świecący księżyc na niebie, a po jej policzkach spłynęła jedna samotna łza.


Pardonsik za błędy. 
Mam prośbę, abyście komentowali po przeczytaniu, żebym wiedziała co Wam się podoba, a tym bardziej co nie. (;