Część XXXVI

Część XXXVI

Siedział tak obok niej i ukradkiem spoglądał na jej twarz. Leżała spokojnie, patrząc gdzieś w okno. Na pewno teraz nad czymś głęboko myślała. Znał ją już trochę i potrafił bezbłędnie rozpracować jej zachowanie. Zastanawiał się czy jej przeszkodzić i wyrzucić wreszcie z siebie to co go gryzie, czy zostawić ją w spokoju, a do rozmowy wrócić później. Siedział tak w bezruchu kilka sekund, aż w końcu odwrócił głowę w jej stronę i zaczął niepewnie:
- Hana, słuchaj bo… znaczy chciałem ci coś powiedzieć. – zaczął się plątać, a kobieta popatrzyła na niego ze zdziwieniem i z nieukrytym uśmiechem na ustach. – Bo chciałbym porozmawiać z tobą o czymś ważny.
- Tak? Słucham.
Gawryło chwilę się zastanawiał, aż w końcu wziął głęboki wdech i stwierdził, że jest gotowy.
- Chciałem ci coś wytłumaczyć.
W tym momencie rozbrzmiał dźwięk dzwonka komórki Hany.
- Oj, podasz mi telefon, proszę. Jest chyba w płaszczu.
- A, tak. Jasne. – Zmieszany mężczyzna wyszedł z pomieszczenia i po chwili wręczył urządzenie kobiecie.
- To Przemek. Odbiorę.
Piotr przytaknął i ewakuował się do kuchni. Nie chciał im przeszkadzać, w końcu to rodzeństwo i na pewno mają sobie coś do opowiedzenia. W tym czasie postanowił przyrządzić coś do jedzenia. W końcu było już szarawo za oknami, a oni nie zjedli jeszcze obiadu. On to on, nie przejmował się sobą, ale chodziło mu o Hanę. Teraz, w ciąży musi dobrze się odżywiać i dbać o siebie. A w dodatku po dzisiejszych przeżyciach to już w ogóle musi o nią zadbać.

- Przemek chciał dowiedzieć się jak się czuję i w ogóle. – kobieta przyszła do kuchni po kilkunastu minutach. Zobaczyła jak jej mąż krząta się w kuchni.
- Zrobiłem coś na kolację. Na pewno jesteś głodna. – postawił na stole talerz z jakimś makaronem z sosem.
- O tak. Nawet nie wiesz jak bardzo. – ginekolog zasiadła do stołu zabierając się za pierwszy kęs – A ty nie zjesz ze mną?
Gawryło się trochę zmieszał, poszedł do przedpokoju i wziął kurtkę do ręki.
- Wiesz, już coś przekąsiłem. Skoczę szybko do sklepu po masło. Skończyło się, a na jutro będzie potrzebne. Będę za 15 minut.
Hana nawet nic nie zdążyła powiedzieć, bo jej faceta już nie było w mieszkaniu. Zdziwiło ją trochę czemu tak nagle wyszedł, tym bardziej, że masło nie jest jakimś pilnym produktem w ich lodówce. Nawet sprawdziła czy przypadkiem go nie mają. No i nie myliła się. Była jeszcze kostka w szufladzie w lodówce. Sama ją przecież kupiła parę dni temu. No nic. Pomyślała, jego sprawy. Dokończyła posiłek. Posprzątała i zrobiła sobie gorącej herbaty. W końcu miała chwilę czasu na refleksje o całym tym niefortunnym zdarzeniu. Myślała, co by się mogło stać, gdyby ten mężczyzna użył broni, albo gdyby nie dojechali na czas do tej poszkodowanej ciężarnej kobiety. Nasunęła jej się nawet myśl, o tym  jak kilka miesięcy temu jechała karetką. Wtedy  też miała wypadek, na wskutek którego poroniła. Zabolało ją to wspomnienie. Bardzo się bała czy owa historia nie zatacza właśnie koła. Uspokajał ją fakt, że Darek stwierdził, że wszystko jest w porządku. No, ale wtedy też na początku wydawało się być wszystko ok. Zastanawiała się tak nad tym wszystkim, rozmyślając co tym razem przygotował dla niej los…

Nagle do domu wszedł po cichu Piotr. Hana przyglądnęła mu się. Minę miał jakąś dziwną, nie mogła go rozgryźć. Odłożyła kubek do zlewu i chciała iść się położyć jednak on ją zatrzymał.
- Hana, musimy w końcu porozmawiać.
Kobieta spojrzała na niego pytająco, lecz ten się tym nie przejął i nic nie mówiąc zza pleców wyjął piękny bukiet czerwonych róż, poprzeplatanych z żółtymi tulipanami. Cały komplet dodatkowo był subtelnie przystrojony.
- To dla ciebie. – twarz lekarki nie kryła zdziwienia. Na chwilę nawet zaniemówiła. Potem chciała coś powiedzieć, jednak czuła, że Piotr sam zaraz dokończy. On natomiast tym gestem kompletnie zbił ją z nóg. Otóż ukląkł przy niej.
- Hana, chcę cię przeprosić. W ostatnim czasie, całe to moje zachowanie – zaczął się gubić – wiem, że sprawiłem ci ogromną przykrość. Nie cofnę już tego, ale proszę cię wybacz mi. Zachowałem się jak największy kretyn. Nie umiem ci tego wytłumaczyć, bo sam nie jestem w stanie tego zrozumieć, ale nie wiem, chyba się pogubiłem. Wtedy, jak wyjechałaś.. myślałem, że ci na mnie nie zależy. Oddaliliśmy się od siebie, za bardzo. Myślałem, że jak wrócimy do siebie to damy razem radę, ale ja nie dałem. – spojrzał na nią błyszczącym wzrokiem, w jej oczach też zbierały się już łzy.
- Piotrr. Wstań.
- Nie wstanę dopóki mi nie wybaczysz.
- Co ja mam ci wybaczać? Przecież ja nie mam prawa być na ciebie o to zła, to ja głównie zawiniłam. – dotknęła jego barki i delikatnie chwyciła za jego granatową kurtkę podnosząc do góry. Tym samym mężczyzna stanął naprzeciw jej. Patrzyli sobie głęboko w oczy, w których zaczęli oboje dostrzegać już nie tylko ból, ale także miłość.
- Jak mi powiedziałaś, że lepiej będzie jak się rozstaniemy. To poczułem jak serce rozrywa mi się na kawałki. Poczułem się cholernie samotny i winny. A jak zobaczyłem cię w tym banku i przeszło mi przez myśl, że mogłabyś… - głośno przełknął ślinę, nie chciał tego mówić na głos, Hana dotknęła jego policzka, później postawiła dłonie na jego ramionach – poczułem wtedy jak bardzo cię kocham i nie mogę pozwolić byś ode mnie odeszła. Nie będę nigdy z żadną kobietą szczęśliwy, tylko ty jesteś moim światem. – po policzkach Hany zaczęły spływać łzy, niczym potok, w którym właśnie odblokowano tamę. Piotr przetarł kciukiem łzę z jej twarzy, czule gładząc jej skórę – Przepraszam, że tak późno ci o tym mówię.
- Nie zasługuję na takie słowa. – kobieta pokręciła lekko głową.
Gawryło zbliżył się jeszcze bardziej, wziął w ręce jej głowę i przyłożył swoje czoło do jej. Ona zaplotła ręce na jego szyi, od czasu do czasu gładząc go po włosach.
- Naprawdę chcesz się rozstać?
- A ty?
- Nie. Ale chcę, abyś była szczęśliwa.
- Tylko przy tobie mogę nią być. – chirurga ucieszyły te słowa, przeszedł dłońmi wzdłuż jej kręgosłupa, aż objął ją w talii. Nosem musnął o jej nos. Kobieta poczuła charakterystyczne motylki w brzuchu i ten ogromny żar pożądania, bliskości i czułości.
- To czemu powiedziałaś mi, że lepiej będzie jak będziemy żyć osobno?
- Bo nie chciałam, nie chcę cię trzymać na siłę, z powodu dziecka czy jeszcze jakiegoś innego. Sam mówiłeś, że nie czujesz już żadnego pożądania.
- No tak. Przepraszam. – mężczyzna skulił nieco głowę.
- Nie przepraszaj tylko mnie pocałuj.
Między nimi zrobiło się naprawdę gorąco. Chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy. Dostrzegli w nich iskierki uczucia, które ich połączyło. Piotr mógłby tak całą wieczność patrzeć kobiecie w oczy. Powoli przybliżył się do ust blondynki, tak że czuli swoje oddechy. Delikatnie musnęli się nosami oraz oboje przymknęli oczy. Gawryło objął swoimi wargami jej górną część ust i czułe przywarł do nich.  Złączyli się w przepełnionym miłością i tęsknotą pocałunkiem. Chwile ssali swoje wargi, aż brakło im tchu. Gawryło gdy zakończył pocałunek spojrzał na żonę. Nadal miała przymknięte oczy. Po chwili już razem na siebie spoglądali uśmiechając się radośnie do siebie. Kobieta zaczęła głaskać go po brodzie i szyi.
- Uwierzysz mi jak ci powiem, że jesteś dla mnie najważniejszą kobietą w życiu, pragnę cię tu i teraz i na zawsze? Zaufasz mi jeszcze raz?
- Przebaczysz mi całe moje zachowanie, to, że jestem beznadziejną żoną i nie zawsze potrafię okazać ci uczucia? I obiecasz, że już nigdy mnie nie opuścisz?
- A ty, że będziesz mi mówiła co robię źle i co cię dręczy? I nie będziesz mnie odpychać, kiedy pojawią się problemy?
- Obiecuję. I postaram się zmienić, Piotr.
- Ja też obiecuję, że zrobię wszystko byś była szczęśliwa.
W obojgu zbierały się łzy wzruszenia, a podczas tych wyzwań łamały się ich głosy. Dopiero teraz wyrzucili na spokojnie wszystko to co zbierało się w nich od dawna, to co rozbiło ich związek, ich namiętność. Cieszyli się, że w końcu powiedzieli sobie co naprawdę czują i nie mieli już żadnych obaw. Czuli, że to przełom w ich małżeństwie i teraz musi być już tylko lepiej.
- Kocham cię, Piotr.
- Kocham cię.
Kobieta mocno wtuliła się w ramiona swojego mężczyzny, on jeszcze mocniej zagarnął ją do siebie całując w czubek głowy. Czuli swoje zapachy, swój dotyk, swoje spojrzenia, swoje oddechy. Nic więcej im nie było potrzebne.

Zaczęli skradać sobie pocałunki przepełnione tęsknotą i miłością. Czuli w sobie żar, który wypełniał ich wnętrze. Jak nigdy pragnęli siebie nawzajem. Jednak nie chcieli się śpieszyć. Było im razem tak cudownie. Przenieśli się na kanapę. Hana napierała na Piotra coraz bardziej. Nagle on się ocknął i oderwał. Ona pytającym wzrokiem popatrzała na niego niewiedząc co się dzieje.
- Poczekaj. Zapomniałem o czymś jeszcze.
Z wewnętrznej kieszeni kurtki wyciągnął mały bukiecik żółtych słoneczników.
- To dla ciebie. Trochę się niestety pogniótł. – podrapał się po głowie patrząc na kilka oklapniętych listków słonecznych kwiatków.
- Ojej. Kolejny bukiet?
- No tak. Tamten był na przeprosiny, no a ten w podziękowaniu za tego szkraba co nosisz pod swoim sercem. – Gawryło uśmiechnął się szeroko, tak że było widać jego białe zęby. Kolejny już raz zaskoczył dziś blondynkę.
- Kochany jesteś. Dziękuję. – ucałowała go w policzek, a on ściągnął kurtkę.
- Gdyby nie ty, nie byłoby go. Też powinnam ci podziękować. – zalotnie spojrzała na męża.
- No to na co czekasz. – zaśmiał się.

Resztę wieczora spędzili tylko we dwoje. Zakochani, szczęśliwi, spełnieni. Oddali się sobie nawzajem. Początkowo całowali się i przytulali na kanapie. Nie mogli się sobą nacieszyć. Później przenieśli się do sypialni, gdzie przeżyli wyjątkowo upojną noc, o której tak marzyli od dawna. Wszystko wskazywało na to, że w końcu ich życie idzie dobrym torem.  



yeah! zdążyłam jeszcze się zmieścić w obiecaną datę. Sprawy osobiste nie pozwoliły mi wcześniej tego napisać. No, ale za to myślę, że długośc jest dla Was satysfakcjonująca. (;

Przepraszam tam za wszystkie błędy etc. bo na pewno jest ich sporo. ;p

No i nie wiem, kiedy można się spodziewać nexta, bo prawdopodobnie znów wyjadę, no ale zobaczymy jeszcze (;

a! i dziękuję pięknie za milion tak miłych komentarzy!!! Gdyby nie one nie byłoby tak dużo części tego opowiadania :)
czołem kasztaniaki!