Część XXXV

Część XXXV

Piotr znajdował się w całym centrum zamieszania. Karetka z Leśnej Góry odjechała już z ciężarną kobietą, ale podjechała inna, z innego szpitala, w razie jakiegokolwiek wypadku. Takie były procedury, choć wszyscy liczyli na to, iż nie będzie ona potrzebna. Antyterroryści też już powoli się zjeżdżali i ustawiali. Przez megafon wciąż nawoływano, by mężczyzna opuścił spokojnie bank. On jednak nie śnił tego robić. Wiedział, że nie uda mu się uciec, ale mając zakładników i broń mógł wskórać, aby pozwolili mu odejść bez konsekwencji inaczej mógłby ranić wielu, bezbronnych ludzi. W takich sytuacjach należało postępować rozważnie. Gawryło nie mógł ustać w miejscu. Bał się cholernie o żonę i o ich dziecko. Przecież ona nie może się tak stresować, niewiadomo co ten chory psychicznie człowiek może zrobić. Wykorzystał nieuwagę policji i szybko podbiegł do drzwi banku. Zaczął walić, by bandyta mu je otworzył.
- Kto to?! – powiedział sam do siebie facet
- Piotr?! – krzyknęła Hana, kiedy ujrzała go przez okno
- Znasz go?
- To mój mąż. Też lekarz. – po chwili krzyknęła w stronę drzwi – Piotr odejdź!
Facet odsunął się w stronę kas, cały czas trzymając mocno blondynkę. Reszta zakładników leżała na podłodze nie ruszając się, choć i tak trzęśli się ze strachu. Niewiadomo jakim cudem Piotrowi udało się wejść do środka. Od razu podniósł ręce do góry.
- Spokojnie. Nic nie chcę zrobić. Proszę cię tylko zostaw ją. Weź mnie. Pozwól jej odejść!
- Wezmę ciebie i ją. Wszystkich was pozabijam jeśli policja nie odjedzie!
- Ok. Możesz mnie zabić, ale błagam zostaw Hanę. Ona jest w ciąży. Nie może się denerwować. Błagam.
Sytuacja stała się dramatyczna. Hana była już cała blada ze strachu, spocona i autentycznie się bała. O siebie, o dziecko, o Piotra. Kiedy Gawryło zrobił jeden krok w przód, mężczyzna strzelił do góry. Wszyscy, aż podskoczyli ze strachu. Kawałki tynku odpadły z sufitu. Policja nadal nie wkroczyła.
- Klękaj na ziemię! – rozkazał Piotrowi
Chirurg posłusznie uczynił to co kazano.
- Proszę cię. Posłuchaj mnie. Jeśli nas zabijesz oni i tak cię złapią. Pozwól jej wyjść. Przecież nie jesteś złym człowiekiem. Masz dzieci? – Piotrowi trzęsły się ręce i głos. Też się bardzo bał, ale wiedział, że musi rozmawiać z nim spokojnie. Wiedział też, że pod budynkiem ustawiają się antyterroryści oraz snajper i w końcu wkroczą. Mężczyzna spojrzał na Hanę. Jej przestraszony, zaszklony wzrok mówił wszystko.
Nagle mężczyźnie ugięły się kolana. Zaczął łapać powietrze, w końcu osunął się na podłogę. Hana odskoczyła od niego. Piotr natychmiastowo podbiegł do niej i złapał ją. Kopnął dalej broń, która upadła razem z facetem. Posadził Hanę na krzesło, a sam wyszedł za drzwi wołając o pomoc ratowników. Okazało się, że złodziej dostał zawału. Jego losem zajęli się już lekarze pogotowia ratunkowego i policja. Zakładnicy powoli zaczęli wychodzić. Zajęły się nimi służby porządkowe. Piotr wziął Hanę pod rękę i powoli wyszli na zewnątrz.
- Już jest dobrze. Nie denerwuj się. Jesteście bezpieczni. – złapał jej głowę w dłonie przecierając łzy i pot z twarzy.
Hana przylgnęła do niego bardzo mocno. Jeszcze cała się trzęsła. Kiedy poczuła, że w jego ramionach jest bezpieczna w końcu puściły jej emocje. Zaczęła płakać.
- Tak się o ciebie bałem. O was. – Piotr mówił przez łzy.
- Zabierz mnie do domu. – poprosiła go, gdy trochę się już uspokoiła.

Piotr objął ją ramieniem. Powoli poszli do samochodu. Po drodze zatrzymał ich policjant. Chciał dane ich w celu złożenia zeznań, jednakże Gawryło spławił go, że nie teraz, że jutro się zgłoszą na komendę. Kiedy otworzył jej drzwi, stanął naprzeciw niej i jedną ręką odsłonił jej kosmyk włosów.
- Kochanie, powinniśmy pojechać do szpitala. Trzeba cię zbadać. Weźmiesz coś na uspokojenie. Hm? – czule powiedział.
Hana nic nie powiedziała. Nie miała na to siły. Wiedziała, że Piotr może mieć rację. On zaś nic już nie mówił tylko przytulił się do niej. Pocałował w czubek głowy, mówiąc na ucho:
- Kocham cię.

Mocno przytulili się. Czując swoją bliskość wreszcie się uspokoili. Po chwili odjechali. Hana zamglonym wzrokiem patrzyła przez szybę ściskając ręce. Piotr zauważył to i objął swoją ręką jej, lekko ściskając. Tym gestem chciał dodać jej trochę otuchy. Wiedział, że teraz będzie musiał się nią zaopiekować. W stu procentach być z nią, by czuła się bezpieczna i spokojna. Po całym tym zdarzeniu dochodziło do niego, że gdyby jej się coś stało nie darowałby sobie tego. Kiedy zobaczył ją, bezbronną, wystraszoną coś w nim pękło.  Wreszczcie poczuł ten żar w sobie kiedy ją widział. Nie musiał już przed nikim, a w szczególności przed sobą udawać. Kochał ją.

Gdy znaleźli się już przed szpitalem, mężczyzna chciał pobiec po wózek dla Hany, jednak jej wzrok mówił wszystko. Nigdy by na niego nie wsiadła. Weszli do budynku. Oczywiście prawie cały już szpital wiedział o niefortunnym wyjeździe ich karetki na akcje. Każdy martwił się o życie ginekolog. Jednak Piotr prosił by nie robili zadymy i poszedł do zabiegowego obok. Zaraz tam znaleźli się Lena z Przemkiem. Wystraszeni jak nigdy.
- Nie martwcie się. Nic mi nie jest. Wszystko ok. – próbowała uspokoić ich kobieta.
Piotr w tym czasie poszedł po Wójcika, aby ją zbadał. Hana, zaś streściła przyjaciółce i bratu co się wydarzyło. Kiedy Wójcik wszedł do Sali, Lena i Przemek nie chcieli przeszkadzać i wyszli. Zapewnili, że gdyby tylko kobieta czegoś potrzebowała to ma do nich dzwonić.

Wójcik wpierw wykonał badanie fizykalne. Potem przeprowadził USG. Piotr cały czas był obok. Chciał złapać kobietę za rękę, ale nie wiedział czy może sobie na to pozwolić. Kiedy blondynka już leżała na kozetce, a ginekolog jeździł głowicą po jej brzuchu, Gawryło usiadł obok i najpierw pogłaskał ją po ramieniu, a potem delikatnie po wierzchu jej dłoni. Kiedy wyczuł, że Goldberg nie wzbrania się mocniej objął jej rękę, a ona zacisnęła swoje palce na jego. Cierpliwie wyczekiwali, aż doktor w siwych włosach zakończy badanie. Co jakiś czas ściskali mocniej swoje dłonie. Od tego dotyku wytworzyło się między nimi ciepło, za którym tak tęsknili.
- Wydaję się być wszystko w porządku. Serce też bije regularnie. – zaczął uspokajać ginekolog.
- Uff. Kamień z serca. Nie darowałabym sobie gdyby coś się stało dziecko. – zaczął łamać się jej głos. Piotr mocniej ścisnął jej dłoń i pogłaskał po ramieniu.
- Dam ci 2 dni wolnego. Ok.? Leż teraz, odpoczywaj, odpręż się, a wszystko będzie w normie.
- Już ja tego dopilnuję. – w końcu odezwał się Piotrek.

Kilka minut później państwo Gawryło jechało już do mieszkania. Uspokoili się, że z dzieckiem w porządku i Hana już też lepiej się czuła. Jednak była dość zmęczona i jeszcze przestraszona, dlatego od razu po wejściu do mieszkania położyła się. Piotr przyniósł jej herbatę i ciasteczka do łóżka. Jak zobaczył, że nie śpi to przysiadł na skraju łóżka i zapytał:
- Jak się czujesz? To znaczy, czujecie? – poprawił się patrząc na brzuch partnerki.
- Już trochę lepiej.
Gawryło nieśmiało podniósł bluzkę Hany.
- Mogę?
Goldberg nie wiedziała za bardzo co chce zrobić, ale kiwnęła głową. Piotr schylił się, prawą ręką pogłaskał po jej brzuchu, po czym ucałował go.
- Cześć maluchu. – uśmiechnął się do brzucha co wywołało śmiech Hany.
- Myślisz, że cię słyszy?
- Na pewno czuje.
Kobieta spojrzała na męża. Nic nie odpowiedziała. Potem przekręciła głowę w bok patrząc się za okno. Chirurg przykrył ją kołdrą. Nie wiedział czy to jest odpowiedni moment na rozmowę, ale w końcu musiał wyrzucić to z siebie. 


być może całe to zdarzenie w banku nie jest dość autentyczne, aczkolwiek mówiłam już, że będzie jak w brazylijskiej telenoweli xd 
przepraszam za wszystkie błędy itp. itd.
komentujcie, bo już niewiele zostało (;