Część XXIX

Część XXIX

W nocy Hanie znów skoczyła temperatura. Dopadły ją zimne dreszcze. Zaczęła się wiercić i kulić z zimna. Obudziło to i Piotra. Zauważył, że lekarka przez sen coś jęczy i trzęsie się. Przyniósł dodatkowy koc i szczelnie przykrył ją. Wsunął się pod kołdrę i czekał, aż się trochę uspokoi. Jednak nowa warstwa ciepła niewiele pomogła. Postanowił nie być obojętny i przysunął się do żony. Objął ją mocno jednocześnie pocierając dłońmi o jej ramiona tak by ją rozgrzać. Jego ciepła skóra i dotyk spowodowały, że Goldberg zaprzestała drżeć z zimna. Resztę nocy udało im się przespać już spokojniej.
Kiedy rano obudziła się przetarła oczy, aż ze zdziwienia. Leżała w objęciach Gawryły. Było jej tak wspaniale, że mogłaby tak leżeć do końca życia. Niestety wiedziała, że to zdarzenie jest jak bańka mydlana i zaraz pęknie. Chwilę potem zaczął dzwonić budzik, dzięki któremu wstał i Piotr. Podniósł głowę i zobaczył, że cały czas tuli Hanę.
- Hej. Lepiej się już czujesz? – zapytał zmieszany odsuwając się od kobiety.
- Mhm. Dużo lepiej. Wszystko dzięki tobie. – serdecznie się uśmiechnęła.
- Bez przesady. Ale i tak powinienem cię osłuchać. No ale nie mam w domu stetoskopu. To może pojedziesz ze mną do szpitala, ktoś z interny cię zbada. I tak musisz dostać zwolnienie, przecież nie pójdziesz dzisiaj do pracy.
- Musze iść. Radwan chyba urwałby mi głowę.
- No, żebym ja mu czegoś nie urwał. – burknął wstając z łóżka. – Nie idziesz dzisiaj do pracy. Nie ma mowy. – stanowczo rzekł i wyszedł do kuchni. Po paru minutach wrócił z tacą kanapek i herbatą.
- Proszę zjedz to i wypij póki gorące.
- Dzięki, ale jakoś nie mam apetytu.
- No jesteś nadal blada i do tego stan podgorączkowy. – stwierdził gdy dotknął jej czoła. – Zjedz chociaż trochę musisz skądś czerpać siłę. Ja się ubiorę i pojedziemy. Ok.?
- Czekaj. Muszę się wykapać.
- No ty chyba oszalałaś. Chcesz się bardziej doprawić?

Koniec końców dotarli do szpitala. Tam akurat dyżur miała Agata, która natychmiast zajęła się panią ginekolog.
- Osłuchowo w porządku. Wydaje się to być zwykły wirus, 3 dni i przejdzie. Myślę, że obejdzie się bez antybiotyku. Ale jak już tu jesteś to zlecę ci kilka badań.
- Agata nie trzeba. Nic mi nie jest przecież.
- Trzeba, trzeba. Nic nie zaszkodzi sprawdzić. – wtrącił chirurg
- Zwolnienie na 4 dni? – spojrzała badawczo na koleżankę
- Dwa. Nie może mnie tak długo nie być.
Agata już miała coś powiedzieć tak samo jak Piotr, ale Hana dodała:
 - Najwyżej jak się nie polepszy to przedłużymy.
- No dobra, niech będzie.

Później Gawryło zaniósł zwolnienie do Trettera i zapytał czy może urwać się za godzinę odwieźć Hanę. Dyrektor darzył wielką sympatię panią ginekolog, więc nie protestował. Piotr szybko zawiózł żonę i kazał cały dzień leżeć.

Po dwóch dniach Goldberg doszła do siebie. W tym czasie Piotr okazał jej dużo czułości i troski. Jak to on, martwił się o nią i chciał się nią opiekować. Może już taka misja mężczyzn, że największą satysfakcje daje im opieka nad swoimi kobietami. Wówczas czują się potrzebni i bardziej męscy.


Jednak nic tak nie oddala dwojga ludzi jak pogoń za karierą czy wygórowany pracoholizm. Być może gdyby oboje zwolnili trochę tępo w pracy, wyjechali razem gdzieś to udało by im się na nowo sobie nawzajem zaufać i pokochać się. Niestety tak się nie działo. Niby miało być już lepiej, ale ani Piotr, ani tym bardziej Hana tego nie odczuwali. Może wypalili się nawzajem. Rzuceni w wir pracy zapomnieli czym tak naprawdę jest szczęście i jakimi są tak naprawdę szczęściarzami, pomimo, że wciąż o tym nie wiedzą.

Goldberg właśnie nalewała sobie kawy w pokoju lekarskim kiedy weszła do niego dr Woźnicka.
- No część Hana.
- O, hej Agata.
- Jak się czujesz?
- Już zapomniałam nawet, że byłam chora. Zwykły trzydniowy wirus. Miałaś rację.
- No tak, a nie zamierzasz odebrać swoich wyników badań?
-Aach no tak. Wiesz mam taki młyn na oddziale, że totalnie wyleciało mi to z głowy.
Internistka pokiwała przecząco głową po czym zaczęła szukać w teczce i w szufladach jakiś dokumentów. W końcu znalazła i zaczęła znowu na szybko analizować.
- Ogólnie jest ok.
- O no widzisz, mówiłam, że to niepotrzebne.
- Ale jak bym się miała doczepić to płytki krwi i hematokryt trochę odbiega od normy. – popatrzyła znacząco na koleżankę – No, ale że mam do czynienia z lekarzem ginekologiem to chyba sama powinnaś wiedzieć czy rozszerzać diagnostykę.
Hana upijała kolejny łyk kofeiny, słowa Woźnickiej przeleciały jej przez uszy, ale nie bardzo je zakodowała w głowie. Ocknęła się, gdy lekarka powiedziała, że musi wracać na izbę. Rzuciła krótko:
- Dzięki za wszystko. Pa!
Wlepiła wzrok w akwarium, w którym pływały niewielkich rozmiarów kolorowe rybki. Zapukała w szybę, tak jak to miał w zwyczaju jej mąż, jedna mała rybka podpłynęła do szyby. Wtedy coś zaiskrzyło w głowie kobiety. Ocknęła się o co mogłoby chodzić internistce. Niee, to raczej nie mogłaby być prawda. Pomyślała. Niewiele już się zastanawiając, dopiła napój i wróciła na swój oddział, gdzie czekały na nią pacjentki oraz nocny, żmudny dyżur.