Część XXXI

Część XXXI


Z samego rana lekarka ruszyła do pracy. Dziś Piotr miał dyżur w LPR, więc i on kilka chwil później pojechał do pracy. Hana w szpitalu nie czuła się najlepiej. Była niewyspana, słaba, a do tego cały dzień nie była w stanie nic przełknąć. Czuła jak w jej przełyku jest jakiś łańcuch, który uniemożliwia jej swobodne trawienie  i przełykanie.
Zmęczona wróciła do pustego domu. Zrobiła sobie gorącej herbaty i wyszła na balkon. Słońce powoli chowało się za horyzont. Wpatrywała się w dal, który ogarniał jej widok na zapadającą w mrok Warszawę. Ciepłe powietrze otulało jej twarz. Było jej tak spokojnie i miło, że mogłaby tak stać całą noc i patrzeć na otaczający ją ruch.

Jakiś czas później podszedł do niej Gawryło.
- Hej. – zaczął nieśmiałym uśmiechem
- Cześć. – po chwili oschle odpowiedziała. Kobieta nadal patrzyła na siebie, nieznacznie zwracając uwagę na partnera. On zaś spoglądał na nią.
- Przepraszam cię, że tak wczoraj wyszło, po prostu…
- Nie musisz mi się tłumaczyć. Zrobiłeś to na co miałeś ochotę. Nie ma sprawy – wtrąciła się kobieta spoglądając swoimi dużymi, niebieskimi oczyma na niego i poszła do kuchni. Zaczęła zmywać naczynia, a gdy skończyła podszedł do niej Piotr.
- Hana. Wszystko w porządku? Jakoś blado wyglądasz. – spojrzał na nią pochylając nieco głową.
- Tak, w porządku.

Wcale nie było w porządku, czuła się jakaś rozbita, smutna, bez energii. Wzięła relaksującą kąpiel i położyła się do łóżka. Było jeszcze dość wcześnie, wiec poczytała sobie książkę, a chirurg w tym czasie oglądał jakiś film.


Kolejne dni nie wnosiły do ich życia niczego pozytywnego. Ścierali się oboje zarówno na polu małżeńskim jak i zawodowym. Goldberg była jakaś rozdrażniona, nieswoja i skryta. Męczyła się w tym całym ich układzie. Chciała nawet już powiedzieć Piotrowi, że lepiej będzie jak wezmą rozwód i zostaną przyjaciółmi. Jednak nie znalazła na to jeszcze odwagi.

Ginekolog właśnie odwiedziła sale jeden z pacjentek. Była świeżo po porodzie. Zaczęła spisywać jej parametry. Młoda matka właśnie trzymała swoja pociechę na ramionach.
- Pani doktor. Jestem pani taka wdzięczna.
- Naprawdę nie ma o czym mówić. To tylko moja praca.
- Tylko? Daję pani ogromne szczęście wielu osobom. Spełnia pani marzenia. – ze wzruszeniem rzekła pacjentka. Goldberg uśmiechnęła się. Szkoda tylko, że moich marzeń nikt nie chce spełnić. Powiedziała w myślach.
- Mała jest śliczna. Taka podobna do pani.
- Chce pani ją potrzymać? – zapytała kobieta, ale Hana nie miała na to zbytniej ochoty. Unikała takich kontaktów, nie pomagało jej to w podniesieniu się po stracie swojego dziecka i Martynki. No, ale matka wyciągnęła już ręce z niemowlęciem, więc lekarka nie miała wyboru. Wzięła na ręce kruchą istotę. Jej oczy promiennie się uśmiechnęły, a w nich pojawił się błysk. Od razu złapała kontakt z dzieckiem.
- Do twarzy pani z dzieckiem. – kobieta rzuciła bez zastanowienia, że mogła tym Hanie sprawić przykrość. Ona przymknęła tylko oczy, by stłumić emocje jakie w niej się zebrały. Mimo bólu, uśmiechnęła się i oddała córkę, po czym parę chwil była już u siebie w gabinecie.
Nie miała siły na kolejne rozklejenie się oraz użalanie się nad sobą. Całe szczęście, ktoś zapukał do jej drzwi. Po chwili, w niebieskim kitlu ujrzała swojego męża.
- Hana. Masz chwilkę? Mogłabyś skonsultować mi pacjentkę? – podszedł do niej wręczając jej plik kartek.
- Tak, jasne.
- Muszę usunąć jej guza tarczycy. Chodzi mi o to czy z punktu ginekologicznego nie będzie żadnych przeciwwskazań. Wiesz, gospodarka hormonalna itd.
Kobieta uważnie wczytała się w całą dokumentacje, kompletnie nie zwracając na niego uwagi. On, zaś przysiadł i mógł jej się przypatrzeć. Była taka smutna, przygnębiona. Widział, że jej oczy nie promienieją. Wkurzał się na siebie, na nią, że cała jej energia i radość z życia tak nagle uleciała. Nie jest już tą kobietą co była…
- Nie widzę żadnych przeciwwskazań do operacji. Ale po zabiegu musi być pod stałą opieką. Parametry hormonalne i tak dalej.
- Tak, tak. To wiem. Dzięki wielkie.
- Nie ma sprawy.
- Do zobaczenia. – uśmiechnął się i wyszedł zostawiając ją samą.

Dokończyła wypełniać dokumentacje pacjentek i informacje w systemie komputerowym. Później była wzywana do paru konsultacji, aż w końcu przyjęła kolejną pacjentkę.
- Gratuluję. Jest pani w ciąży. 7 tydzień. – entuzjastycznie poinformowała pacjentkę podczas badania usg.
- O, matko. Naprawdę? – ze łzami wzruszenia odpowiedziała młoda matka. – Tak czułam. Czułam to w sobie, ale test wyszedł negatywny i sama w to zwątpiłam.
- Tak się czasem zdarza. Ale na usg ewidentnie widać płód. Zrobimy jeszcze badanie beta HCG. Ale to czysta formalność według mnie.
- No tak, test musiał być jakiś trafny. Bo okresu nie mam już od ponad 2 miesięcy.

Uradowana kobieta szybko opuściła gabinet. Gdy Hana dokańczała wypisywać jej kartę coś sobie uświadomiła. Szybko otworzyła swój kalendarz i zaczęła przewertować jego kartki. Ręce jej się trzęsły. Analizowała dokładnie ostatni czas. Niee, to nie może być prawda. Oparła się o oparcie krzesła i przymknęła oczy, by móc się uspokoić. 


przepraszam za wszelkiego rodzaju błędy.