Część II

Częśc II

Po chwili ocknął się i energicznie wybrał numer do swojej ukochanej. Od razu włączyła się automatyczna sekretarka. Ponowił próbę. Stwierdził, że pewnie wyłączyła telefon, albo straciła zasięg. Miał tylko nadzieję, że nic jej się nie stanie. Liczył, że wróci niebawem. Przecież obiecała. Kombinował.  Może postanowiła wyjechać gdzieś poza Warszawę, odpocząć, nabrać do tego wszystkiego dystansu. Ale czy miała prawo zostawić go bez słowa wyjaśnienia? Przecież gdyby mu powiedziała, nie zatrzymywałby jej. Oczywiście z pewnością Piotr chciałby jej towarzyszyć, wspierać, ale zrozumiałby, ze chce pobyć trochę w samotności. Kolejnym pomysłem był telefon do przyjaciółki Hany – Leny. Internistka długo nie odbierała, aż w końcu Piotr usłyszał zmieszany głos koleżanki:
- Halo? Piotr?
- Cześc Lenka. Przepraszam, że przeszkadzam..ale – chirurg trochę się zmieszał i zawiesił- czy jest może u Ciebie Hana?
- Niee, nie ma. Jestem w szpitalu, na dyżurze.- odparła.
- Aa no tak. Wczoraj mi mówiła, że jedzie do Ciebie na noc, pomyślałem, że może jeszcze jest… - głos mężczyzny lekko ucichł. Z jednej strony było mu głupio, że nie wie gdzie jest jego własna żona, a z drugiej liczył, że Hana zwierzyła się właśnie Lenie o swoich planach. – Może Hana wspominała Ci coś o jakimś wyjeździe? Wiesz gdzie ona jest? – to ostatnie pytanie brzmiało stanowczo w ustach Piotra.
- Yyy- Lena zaczęła się wykręcać – Wiesz co, Piotr. Ciężko mi powiedzieć, nie wieem. Przepraszam Cię, musze wracać na izbę. Hana na pewno wróci. Nie martw się!
- Ale Lena, czekaj!- zawołał Piotr, jednak kobieta się już rozłączyła.
 Pomyślał, że Lena na pewno coś wie, ale nie chce mu powiedzieć, pewnie obiecała Hanie. Swoje dywagacje zdecydował zakończyć szklanką czegoś mocniejszego. Chirurg nalał sobie szklankę whiskey. Choć nie było jeszcze południa, postanowił napić się trochę alkoholu na odstresowanie Wyszedł na balkon, musiał odetchnąć świeżym powietrzem. Wyciągnął nawet z szafki awaryjną paczkę papierosów i odpalił jednego. Pogoda była straszna. Pomimo, początku wiosny to marcowa aura dawała o sobie znać. Mglisto, pochmurnie, lekkie opady deszczu, zimno. Pogoda świetnie oddawała teraźniejsze odczucia Gawryły.  Po chwili dopadło go potworne zmęczenie, dopił jeszcze drugą kolejkę  trunku i udał się do sypialni. Oczywiście telefon miał cały czas przy sobie, na wypadek połączenia od żony. Przebrał się w swoją koszulkę i wsunął się pod kołdrę. Pierwsze co rzuciło mu się do nozdrzy to zapach swojej kobiety, który tak bardzo kochał. Był on wszędzie, w całym mieszkaniu, jednak w sypialni miał największe nasilenie. Pod poduszką znalazł jej koszulkę od pidżamy. Przytulił się do niej, a łza zakręciła się w oku. Tak bardzo ją pragnął, jej zapachu, dotyki, uśmiechu, głosu, spojrzenia, uwielbiał jak na niego patrzy z takim błyskiem w oku. Była jego światełkiem w tunelu, iskierką do życia. Powoli usypiał. Był potwornie wyczerpany i pokiereszowany. Zasypiał z nadzieją, że zaraz się wszystko wyjaśni i otrzyma jakąś wiadomość od Goldberg.

Tymczasem Hana siedziała już na pokładzie samolotu. Udało jej się zakupić bezproblemowo bilet do Izraela. Telefon miała wyłączony, tak jak należy zachować się w samolocie. Biła się z myślami czy nie będzie żałować tej decyzji, czy Piotr się denerwuje, czy dzwonił, czy będzie na nią zły, czy wybaczy, zrozumie. Hana zdawała sobie sprawę, że źle robi. Jednak decyzje o wyjeździe podjęła bardzo spontanicznie. Wiedziała, że musi coś zmienić. Nie dawała sobie rady udźwignąć ciężaru ostatnich tygodni. Bezskuteczne próby zajścia w ciąże, opieka nad Martynką, nowy szef, problemy w pracy, nieporozumienia z mężem. Wszystko to w niej dusiło się i doprowadzało powoli do depresji. A że Goldberg jest osobą silną i w trakcie problemów odpycha od siebie bliskich, nie chce ich pomocy, wsparcia, to postanowiła tak naprawdę uciec. Odpocząć, zdystanosowac się, zatęsknić za Piotrem, pracą, domem. Potrzebowała tego, pobyć sama ze sobą, bez zbędnych pytan, bez współczucia. Postawiła na Tel Awiw z wiadomych przyczyn. To miejsce, gdzie się wychowała, gdzie mieszka jej matka i ojczym, siostra, znajomi. W głębi duszy bardzo za nimi tęskniła i pragnęła pobyć trochę z rodziną, dzięki temu mogłaby zapomnieć o swoich problemach. Samolot przelatywał już nad Azją. Hana wyjrzała przez okno. Lubiła ten stan. Bujać w obłokach. Dosłownie i w przenośni. I choć byli bardzo, bardzo wysoko to widoki były oszałamiające. Wtedy właśnie zaczęła wspominać:

Drugi dzień naszego małżeństwa. Siedzieliśmy z Piotrem w samolocie do Izraela. Nasza podróż poślubna. Trzymaliśmy się za ręce, szczęśliwi, zakochani, jak nastolatkowie. Podczas startu Piotr mocniej uścisnął moją dłoń. Choć nigdy się do tego nie przyznał, to coś czułam że bał się łatać. Niestety natrafiliśmy na lekką burze i parę razy samolotem trochę zarzuciło. Widziałam jego przerażenie, trochę mnie to bawiło, ale nie mogłam śmiać się z własnego męża! Gdy Piotr rozejrzał się, wykorzystałam moment jego nieuwagi i wpiłam się w jego usta. Delikatnie błądziłam po jego podniebieniu. Piotruś próbował się trochę wykręcić, ale przytrzymałam jego twarz i dalej całowałam go najsubtelniej jak potrafiłam. Dzięki temu mój mąż zapomniał o turbulencjach. Później podziwialiśmy piękne widoki i szybko zleciał nam ten czas.

-Kawy? Herbaty? – głos młodej kobiety wyrwał Hanę z zamyśleń. Po chwili ocknęła się i popatrzyła w lewo.
-Ssłucham? – zapytała, ponieważ nie usłyszała co mówiła do niej stewardesa.
- Ma pani ochotę na kawę, herbatę, może coś chłodniejszego?
- Niee, dzięuję- Goldberg uśmiechnęła się  odwróciła głowę w stronę słońca przymykając oczy.

Piotr otworzył oczy. Przez chwile zapomniał co się stało, jednak po chwili się ocknął i przypomniał sobie całą sytuacje. Z nadzieją zerknął na komórkę. Cisza. Momentalnie posmutniał. Było już koło 17. Postanowił zadzwonić jeszcze raz do żony. Znowu wyłączony telefon. Udał się do łazienki, wziąć orzeźwiający prysznic. Zobaczył, że Hana zostawiła swoje ulubione perfumy. Otworzył flakonik i powąchał. Ten zapach działał na niego jak ukojenie. Psiknął po pomieszczeniu, by móc ją czuć chociaż nosem.. Sam udał się pod natrysk. Tego mu było trzeba, zimne krople wody, otrzeźwiły jego ciało i umysł. Ubrał się i udał się do kuchni. Z tego całego zamieszania totalnie zapomniał, że od dawna nic nie jadł. Zrobił sobie kolacje, w międzyczasie wciąż dobijając się do Hany. Udało mu się nawet nagrać na sekretarkę z informacją, żeby się odezwała czy wszystko w porządku.